Τεύχος 10 - Ζήτω η σχολική μεταρρύθμιση!

“Λοιπόν χελιδονάκια μου ελλείψει διδακτικών βιβλίων στο σχολείο, τα μαθήματα φέτος θα παραδίδονται κατ' οίκον, από τον δάσκαλο τον κύριο Κότσυφα, μέχρι το υπουργείο σπουδών και έως θανάτου μάθησης να λύσει το πρόβλημα. Τι λέτε; Συμφωνείτε;” ρώτησα τα παιδιά μου.
“Μπαμπά θέλω να κοιμηθώ.” είπε ο Βενιαμίν ο μικρότερός μου γιος.
“Τι καλά θα μάθουμε καινούργια πράγματα! Εμπρός να ξεκινήσουμε τώρα όλοι μαζί, να παίξουμε να μάθουμε το πως κανείς να ζει!” απάντησε τραγουδιστά και ζωηρά η πάντα αισιόδοξη κορούλα μου η Φτερούγα.
Από το κάτω κλαρί όπου βρίσκεται η χελιδονίσια φωλιά μας ακούστηκε να φωνάζει η σύζυγός μου Κλάρα τον πρώτο στην τάξη γιο.
“Χνουδωτέ τελείωνε γρήγορα και ανέβα για μάθημα. Ακόμα εδώ είσαι;”
Ο Χνουδωτός, ο πρώτος μας γιος δεν είχε εμφανισθεί ακόμα στην αυτοσχέδια τάξη διδασκαλίας. Επιτέλους κάποια στιγμή εμφανίσθηκε αγουροξυπνημένος και κάθισε στο θρανίο του. Ο Κότσυφας με το καθώς πρέπει δασκαλίστικο ύφος του ξεκίνησε το μάθημα.
“Λοιπόν παιδιά σήμερα αρχίζει το νέο σχολικό έτος και ας ευχηθούμε καλή σχολική χρονιά και καλές εκπαιδευτικές πτήσεις! Με λένε κύριο Κότσυφα και θα ξεκινήσω τα φετινά μαθήματα εδώ στο μεγάλο πεύκο επάνω από την φωλιά σας.”
“Κύριε εδώ έχει πολύ ρετσίνι στο θρανίο μου. Πάμε σε άλλο πεύκο που θα είναι καλλίτερα.” παραπονέθηκε ο μικρός Βενιαμίν.
“Επίσης εδώ έχει μεγάλο άνοιγμα και υπάρχει κίνδυνος να μας ρίξουν με σφεντόνα.” συμπλήρωσε ο Χνουδωτός.
“Εδώ όμως βλέπω επάνω τον ουρανό και άλλα πουλάκια να πετούν και μου αρέσει πολύ-πολύ.” είπε τρυφερά η Φτερούγα.
“Παιδιά συμφωνώ μαζί σας ότι υπάρχουν κάποια μικρά προβλήματα στην πρωτόγονη αίθουσά μας αλλά με το ήθος που έχουν τα χελιδόνια ας αντέξουμε αυτή την μικρή δοκιμασία για όσο διαρκέσει το μάθημά μας και ας ξεκινήσουμε.
Λοιπόν ας ξεκινήσουμε με Φυσική Ιστορία και συγκεκριμένα με την δική μας ζωή εδώ στο ωραίο δάσος. Ξέρει κανένα σας να μου πει πως γεννιέται ένα πεύκο;”
Ο Βενιαμίν σήκωσε την δεξιά φτερούγα του ψηλά.
“Ο Βενιαμίν να μας πει την γνώμη του” είπε ο δάσκαλος.
“Ο αέρας φυσά και ξαναφυσά. Αν φυσήξει δυνατά τότε πέφτουν από τα πεύκα κάτω στη γη σποράκια και πάνε μέσα στο χώμα. Όταν με την βροχή το χώμα βραχεί τα σποράκια φυτρώνουν και γίνονται πευκάκια.” είπε και κάθισε ο Βενιαμίν.
“Μπράβο Βενιαμίν. Τώρα άλλη ερώτηση πιο δύσκολη, ξέρει κανένα σας να μου πει πως γεννιέται ένα χελιδόνι;”
Η Φτερούγα έδειξε ντροπαλά ότι ήθελε να μιλήσει.
“Τα χελιδόνια τα φέρνει η Άνοιξη. Η Άνοιξη είναι μία ωραία κυρία που χαμογελά συνέχεια. Μου το έχει πει η μαμά.”
“Μας φέρνει ένας πελαργός και μας αφήνει στην φωλιά. Μετά ο μπαμπάς και η μαμά μας φέρνουν ψίχουλα, σκουλήκια και σποράκια για να μεγαλώσουμε. Μόλις μεγαλώσουμε κάνουμε και εμείς το ίδιο. Παντρευόμαστε, χτίζουμε μια φωλιά, δίνουμε παραγγελία σε κάποιο πελαργό να μας φέρει ένα χελιδονάκι. Μας το φέρνει, το ταΐζουμε, το ποτίζουμε και ο κύκλος επαναλαμβάνεται. Το θέμα είναι ότι όλοι μιλάνε για τον πελαργό αλλά κανείς ως τώρα δεν έχει πει πως τον λένε, ποιο είναι το όνομά του αλήθεια.” είπε ο Χνουδωτός.
“Έχεις δίκιο παιδί μου. Το κυριότερο στοιχείο σε αυτό το σενάριο είναι ένας άγνωστος πελαργός που πάει και έρχεται, πάει και έρχεται αιώνες τώρα. Αυτό και μόνο αποδεικνύει ότι ο πελαργός είναι ένα ψέμα περιωπής που κατασκευάσθηκε μόνο και μόνο για να μας εμποδίσει να ερευνήσουμε αυτό το πολύ μεγάλο μυστήριο. Όμως τώρα έφτασε η στιγμή να σας αποκαλύψω αυτό το μυστικό το πως γεννηθήκατε εδώ στην φωλιά σας.” είπε ο Κότσυφας με μεγάλη υπερηφάνεια.
Η Κλάρα ακούγοντας αυτά που είπε ο δάσκαλος πέταξε επάνω στην αυτοσχέδια αίθουσα κοιτώντας με ανήσυχη.
“Χελιδόνη τι έχει σκοπό να πει στα παιδιά; ” με ρώτησε σιγανά.
“Μην ανησυχείς, μορφωμένος δάσκαλος είναι, αποκλείεται να πει κάτι κακό.” της απάντησα μαλακά καθησυχάζοντάς την.
“Λοιπόν τώρα ακούστε όλοι προσεκτικά μία νέα αλήθεια.” είπε εκείνος αποφασιστικά.
“Σύμφωνα με τα τελευταία νέα της επιστήμης, ανήκουμε και εσείς και εμείς και όλοι μας στην μακριά αλυσίδα των υδρογονανθράκων. Εκείνων που πρώτοι υπήρξαν πριν το πρώτο χελιδόνι και οι οποίοι μέσα από μυριάδες μετασχηματισμών κατέληξαν επιτέλους να φτιάξουν το πρώτο χελιδόνι. Από εκεί και μετά η εξέλιξη συνεχίστηκε και συνεχίζεται ακόμα και σήμερα. Οι υδρογονάνθρακες, μόρια με διάφορους συνδυασμούς υδρογόνου και ατόμων άνθρακα αποτελούν παράγοντες κλειδιά για την κυτταρική ζωή. Για παράδειγμα, τα τοιχώματα των κυττάρων μπορούν να δομηθούν από απλές αλυσίδες υδρογονανθράκων και αμινοξέων. Οι υδρογονάνθρακες ήταν το πρώτο βήμα, διαφορετικά η γη θα παρέμενε χωρίς ζωή. Και βέβαια όπως είπε ένας διάσημος επιστήμονας, ο Δαρβίνος, όλη η ζωική αλυσίδα γνώρισε και γνωρίζει μία συνεχή εξέλιξη και οι άνθρωποι και τα γεράκια και τα χελιδόνια και όλοι μας. Δεν σας συγκλονίζει;” είπε με θαυμασμό.
Η Κλάρα ξαφνικά άλλαξε χρώμα και χωρίς να πει τίποτα μου έκανε νόημα και πέταξε πίσω στην φωλιά μας. Πέταξα πίσω της και την βρήκα να κλαιει.
“Δεν καταλαβαίνω τις ηλίθιες θεωρίες των ανθρώπων τις οποίες θαυμάζουν ορισμένοι και πιστεύουν και θέλουν να τις μεταδώσουν στα παιδιά μας. Ώστε τα παιδιά μας δεν γεννήθηκαν επειδή το ήθελες εσύ και εγώ και επειδή αγαπιόμαστε αλλά επειδή βγήκε μέσα από ένα μαυροτσούκαλο ένας λαοπλάνος άνθρωπος, ο Δαρβίνος και είπε ότι είμαστε προϊόν εξέλιξης. Εγώ το θεωρώ υποτιμητικό όλο αυτό το παραμύθι και θα πω στα παιδιά μας όλη την αλήθεια.” είπε η Κλάρα.
“Να το κάνουμε αλλά όχι τώρα, να φύγει ο δάσκαλος και μετά. Από αύριο θα τους κάνω τα μαθήματα εγώ ο ίδιος προσωπικά.” είπα συμφωνώντας απόλυτα μαζί της.
Το μεσημέρι, έφτασε το τέλος εκείνης της δύσκολης σχολικής ημέρας και ο δάσκαλος Κότσυφας μας αποχαιρέτησε.
“Λοιπόν χελιδονάκια μου” είπε η Κλάρα. “Έχετε έναν υπέροχο πατέρα που σας φροντίζει ειλικρινά και νοιάζεται πολύ για εσάς και για το μέλλον σας. Για αυτό οργάνωσε αυτή την διδασκαλία που ξεκίνησε σήμερα. Όμως θέλω να σας αποκαλύψω την πραγματική αλήθεια.
Χελιδόνη πέταξε σε παρακαλώ επάνω γιατί και εγώ και τα παιδιά μας θέλουν να είσαι παρών στην αποκάλυψη αυτής μας της αλήθειας που κάθε χελιδόνι θα πρέπει να γνωρίζει. Καλλίτερα είναι να το μάθουν από εμάς παρά από ξένους.” είπε η Κλάρα.
Ανέβηκα και στάθηκα στο πίσω μέρος της αίθουσας. Ανησυχούσα για το τι θα τους πει.
“Λοιπόν χελιδονάκια μας, σαν γονείς σας οφείλουμε να σας πούμε την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Εμείς τα χελιδόνια πιστεύουμε μόνο στην άνοιξη, γεννηθήκαμε για την άνοιξη και ζούμε για την άνοιξη. Η άνοιξη φέρνει τα χελιδόνια και τα χελιδόνια την άνοιξη. Αυτό μόνο να θυμάστε γιατί αυτό το τόσο απλό είναι και το μόνο αληθινό.” είπε η Κλάρα κοιτώντας τα στα μάτια.
“Και την άνοιξη ποιος την έφτιαξε μητέρα;” ρώτησε ο Χνουδωτός.
“Την άνοιξη την έφτιαξε ο Θεός παιδί μου. Όπως έφτιαξε το κάθε τι σε αυτόν τον κόσμο και εμάς τα χελιδόνια και τα άλλα πουλιά και ζώα και ανθρώπους.”
“Εμπρός να ξεκινήσουμε τώρα όλοι μαζί, να παίξουμε να μάθουμε το πως κανείς να ζει!” απάντησε τραγουδιστά και ζωηρά η πάντα αισιόδοξη κορούλα μας η Φτερούγα.
Αμέσως μετά φώναξα τον Περιστέρη, το ταχυδρομικό περιστέρι του δάσους μας για να επιδώσει ένα γράμμα.

Προς τον αξιότιμο κύριο Κότσυφα
γραμματιζούμενο πετούμενο διδάσκαλο

Σας απαλλάσσω των καθηκόντων σας της διδασκαλίας των τέκνων μου την οποίαν άρτι σας ανέθεσα λόγω ενσκηψάσης δριμύτατης ανεμοβλογιάς επί και των τριών αυτών. Άπαντα ασθενούν και δεν είναι δυνατή η παρακολούθησις μαθημάτων υπό αυτών. Λίαν συντόμως θα κληθεί ο αρμόδιος ιατρός δια την τυπικήν πιστοποίησιν και δικαιολόγησιν των απουσιών των η οποία θα σας αποσταλεί.

Μετά τιμής
Ο πατήρ των τέκνων
Χελιδόνης Θαρραλέων

Συνυπογράφουσα
Η μήτηρ των τέκνων
Κλάρα Θαρραλέων

Καππαδόκης

Τεύχος 9 - Όσα ...σπέρνει ο άνεμος

Κάποτε αποφασίσθηκε από τα ζώα του δάσους, όπου ζω, να μιμηθούν λίγο τους ανθρώπους σε διάφορες καθημερινές τους συνήθειες, όπου αυτό θα ήταν χρήσιμο για το δάσος και μόνο.
Όλα τα ζώα κατέθεσαν τις απόψεις τους, αλλά περισσότερη εντύπωση και έκπληξη προκάλεσε η άποψη της σοφής κουκουβάγιας : “Τα ζώα του δάσους μας καλό θα είναι να έχουν ένα δικό τους νόμισμα ακριβώς όπως οι άνθρωποι.” Πολλά από αυτά γέλασαν μα πιο πολύ το τσακάλι και ο λύκος αφού ποτέ δεν τους είχε γεννηθεί η επιθυμία να αγοράσουν κάτι. Απλά έμπαιναν όπου ήθελαν και το άρπαζαν. Όμως η σοφή κουκουβάγια επέμενε ότι και αυτά τα άγρια ζώα θα άλλαζαν, αν το σύμβολο του νομίσματος έμπαινε μέσα στις καθημερινές σχέσεις στο δάσος.
Τέλος πάντων, σύμφωνα πάντα με την άποψη της κουκουβάγιας θα έπρεπε να διαλέξουνε για νόμισμα ένα είδος που να υπάρχει σε αρκετή αφθονία στο δάσος, ώστε όλα τα ζώα να μπορούν να το μαζεύουν, να μην αλλοιώνεται μέσα στον χρόνο αλλά να έχει διάρκεια σαν αιώνια και αγνή απόδειξη κόπων και εργατικότητας μέσα στο δάσος. Κάποια ζώα πρότειναν το καρπούζι για το κόκκινο χρώμα του, κάποια άλλα πρότειναν το τριαντάφυλλο και τον μενεξέ για την μυρωδιά τους, όμως η κουκουβάγια τα απέρριψε όλα.
Τότε ένας σκίουρος ταπεινά είχε μία φαεινή ιδέα : “Εδώ στο δάσος τί έχουμε σε αφθονία;” ρώτησε προβληματισμένος τα ζώα. Όλα περίμεναν ότι πάλι θα τους μιλήσει για τα ωραία βαλανίδια και είχαν κουραστεί να τον ακούνε. Βιαστικά για να τον διακόψει πετάχτηκε ένας λαγός και φώναξε : “Πεύκα, πολλά πεύκα.”
“Ε, τότε...” είπε ένας ασβός “ας βάλουμε σαν κοινό μας νόμισμα το κουκουνάρι. Δεν χαλάει, δεν έχει άσχημη μυρωδιά, υπάρχει σε αφθονία στο δάσος ώστε όλοι αν δουλέψουν θα μπορούν να το αποκτήσουν, υπάρχει σε διάφορα μεγέθη μικρά, μεσαία, μεγάλα, ακριβώς όπως ένα ανθρώπινο νόμισμα. Μα το κυριότερο, το κουκουνάρι, εκτός του ότι θα κάνει τους υπηκόους του δάσους πλούσιους, θα αναπαράγει τα πεύκα και θα μεγαλώσει το δάσος. Μεγαλύτερο δάσος, πιο πολλά πεύκα, περισσότερες κρυψώνες και φωλιές, περισσότερα κουκουνάρια και πάει λέγοντας. Ένας ωραίος φαύλος κύκλος.”
“Χμμ, χμμ. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανακάλυψη των ζώων από την γέννηση αυτού του δάσους.” σκέφθηκαν όλα. Και όλα με μία φωνή ψήφισαν ναι, εκτός από τους λύκους και τα τσακάλια.
Από εκείνη την ημέρα άρχισαν να συμβαίνουν πολλά καλά στο δάσος αλλά και στο διπλανό χωριό. Πολλά μελίσσια μετακόμισαν εδώ, ακόμη επειδή το μέρος κρίθηκε κατάλληλο για χώρος κατασκήνωσης, γέμιζε τα καλοκαίρια με παιδιά. Στο διπλανό χωριό οι κάτοικοι ήσαν πολύ ευχαριστημένοι γιατί το χωριό τους απέκτησε κίνηση και έτσι άρχισαν και εκείνοι να έχουν εισοδήματα και να ζουν πιο άνετα. Έτσι πέρασαν πολλά όμορφα χρόνια, όπου όλα τα ζώα αλλά και οι άνθρωποι ήσαν ευχαριστημένοι. Το δάσος τους είχε δώσει πνοή.
Ώσπου μια μέρα συνέβη κάτι το αναπάντεχο. Ένα γέρικο πεύκο έγειρε ξαφνικά και έπεσε πάνω σε μια καλύβα, χωρίς ευτυχώς να τραυματίσει κανένα. Αυτό ήταν η πρώτη αφορμή. Μετά από σύντομο διάστημα συνέβη κάτι που ανησύχησε όλους. Ξέσπασε φωτιά από κάποια απροσεξία που στη συνέχεια μεταδόθηκε και έκαψε λίγα ευτυχώς πεύκα. Αυτό ήταν η δεύτερη αφορμή. Μετά από μερικές ημέρες ξέσπασε μεγάλη πυρκαγιά στο όμορφο δάσος και έκαψε ένα πολύ μεγάλο μέρος του. Αυτή ήταν η τρίτη αφορμή για την δημοκρατία του δάσους. Συγκλήθηκε έκτακτα το κοινοβούλιο των ζώων για να αποφασίσουν τί θα κάνουν. Να μην τα πολυλογώ αποφασίστηκε ότι πρέπει να ανακόψουν την ανάπτυξη του δάσους γιατί τα πεύκα ήταν επικίνδυνα τελικά για την ίδια τους την ζωή. Αποφασίστηκε να πάψει το κουκουνάρι να είναι το κοινό τους νόμισμα και να αντικατασταθεί με κάτι άλλο που να διαδίδεται και ας μην είναι κάτι χρήσιμο. Γιατί, το κουκουνάρι ήταν; Ένας μπούφος είχε έλθει σε επαφή με άλλες δασικές κοινότητες και διαδιδόταν από ενισχυμένες φήμες ότι καλό θα ήταν το κουκουνάρι που είχε αρχικά υιοθετηθεί και από άλλους, να αντικατασταθεί με κάτι άλλο πιο αδρανές, που πρέπει να υπάρχει και σε άλλες περιοχές, ώστε να δοθεί σε όλες ευκαιρία για ανάπτυξη και πρόοδο. Υπήρχε η φήμη ότι γίνονταν ήδη πειράματα με κάποιο άλλο είδος που υπάρχει σε μεγάλη αφθονία, αλλά δεν μπορούσαν να μάθουν ποιό είδος ήταν αυτό. Υπήρχε άκρα μυστικότης.
Ένα συννεφιασμένο πρωινό ανακοινώθηκε από το κοινοβούλιο ότι το νέο νόμισμα θα είναι το ...γαϊδουράγκαθο. Αυτό όντως υπήρχε σε μεγάλες ποσότητες και σε πολλές περιοχές δίνοντας έτσι δίκαια την δυνατότητα να μπορέσουν να πλουτίσουν και οι υποβαθμισμένες περιοχές που δεν είχαν ποτέ πεύκα αλλά μόνο αγκάθια στην γη τους. Ήταν άδικο εκείνα τα ζώα που ζούσαν εκεί να μην μπορούν να πλουτίσουν.
Ακολούθησε νέα περίοδος στην ζωή όλων. Το γαϊδουράγκαθο ήταν πολύ εύκολο για οποιοδήποτε ζώο να το βρει και να το μαζέψει. Ήταν ελαφρύ και έτσι μπορούσε να μεταφερθεί στις φωλιές ακόμα και από τα ζώα που δεν μπορούσαν να μεταφέρουν τα βαριά κουκουνάρια. Βέβαια υπήρχε ένα μειονέκτημα : Το γαϊδουράγκαθο αγκύλωνε όποιον το ακουμπούσε κάτι που αποσιωπήθηκε.
Πέρασε αρκετός καιρός από το νέο αυτό ξεκίνημα με το γαϊδουράγκαθο σαν νόμισμα. Με το παραμικρό φύσημα του ανέμου, ένα πυκνό λεφούσι σπόρων γαϊδουράγκαθου σηκωνόταν στον αέρα και έπεφτε πιο δίπλα και μετά πιο δίπλα καταλαμβάνοντας όλο και πιο πολλά εδάφη του μεγάλου δάσους. Το πολύτιμο φυτό είχε πλέον γίνει καθημερινό γεγονός αφήνοντας πίσω στην λήθη το επικίνδυνο παρελθόν των κουκουναριών. Όμως και τώρα υπήρχαν κάποια προβλήματα... Σε όποια περιοχή και να πήγαιναν τα ζώα για να το μαζέψουν, τους ήταν οδυνηρό να σκύβουν και εκείνο να τους τσιμπάει και να τους πονάει. Κάτι ακόμα που τα προβλημάτιζε ήταν ότι ενώ όλα είχαν μαζέψει αυτόν τον προαναγγελθέντα θησαυρό στις φωλιές τους, η ζωή τους αντί για καλλίτερη είχε γίνει χειρότερη. Μάλλον για να είμαι ειλικρινής πολύ χειρότερη...
Ευτυχώς που στην ζωή του δάσους υπήρχαν κάποια φωτισμένα μυαλά που από την αρχή δεν συμφωνούσαν με την εφαρμογή του νομίσματος στο μεγάλο δάσος. Και δεν εννοώ βέβαια τα τσακάλια και τους λύκους.
Υπάρχει μία γενική αρχή στην μητέρα φύση, όταν τα πράγματα στριμώχνονται γενικότερα και πρέπει να δοθεί μία λύση, τότε έρχεται μία έμπνευση σε ένα τέτοιο φωτισμένο μυαλό και αναλαμβάνει όποιο μυαλό είναι αυτό να ...καθαρίσει για όλη την ανθρωπότητα. Έτσι σε μία στοχαστική κατάσταση και εν μέσω Ευρωπαϊκής πανούκλας που έπληττε τότε όλη την γηραιά ήπειρο, το πανεπιστήμιο όπου δίδασκε ο Νεύτων κλείνει για προληπτικούς λόγους, εκείνος είναι ξαπλωμένος νωχελικά και ειρηνικά κάτω από μία μηλιά στο κτήμα της οικογενείας του. Ξαφνικά πέφτει ένα μήλο από ένα κλαδί της. Και εκείνος ξαφνικά αναρωτιέται : Γιατί το μήλο δεν πάει προς τα επάνω αλλά προς τα κάτω; Εξ αυτού προέκυψε ο νόμος της παγκόσμιας έλξης που όπως είναι γνωστό έδωσε μια νέα τεράστια ώθηση στις επιστήμες.
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Ίσως γιατί θα πρέπει να συνεργαστούμε ζώα και άνθρωποι για να επιλύσουμε κάποια παράλληλα προβλήματα. Εμείς έχουμε τώρα το πρόβλημα αν θα επιστρέψουμε πίσω στα κουκουνάρια ή θα κρατήσουμε τα γαϊδουράγκαθα. Εσείς έχετε ένα ανάλογο πρόβλημα εάν θα επιστρέψετε στην δραχμή ή θα κρατήσετε το ευρωπαϊκό κοινό νόμισμα. Μας χρειάζεται μια έμπνευση που θα μας σηκώσει προς τα επάνω όπως εκείνη η Αρχή του Αρχιμήδη, της άνωσης που αναπτύσσουν τα σώματα όταν βυθίζονται μέσα σε υγρά. Τα σώματα που έχουν εκτόπισμα εννοείται, γιατί τα υπόλοιπα βυθίζονται. Και πώς θα αναπτύξουμε το εκτόπισμά μας; Τις προάλλες μου ήλθε στο μυαλό η εικόνα μιας κότας που κλωσούσε τα αυγά της και φρόντιζε να τα κρατάει σφιχτά κάτω από τα πούπουλά της για να τα έχει συνεχώς ζεστά. Μόνο έτσι λοιπόν. Μην μένετε χλιαροί απέναντι στις καταστάσεις γιατί η χλιαρότης είναι μισή ζεστασιά. Και με μισή ζεστασιά δεν γεννοβολάει τίποτα!

Καππαδόκης

Τεύχος 8 - Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Γύρισα!
Αγαπητοί φίλοι,
Επί τέλους, επί τέλους και πάλι μαζί!
Αγαπητοί οπαδοί της ελεύθερης πτήσης των χελιδονιών σας χαιρετώ και σας ασπάζομαι όλους μαζί αλλά και τον καθένα σας χωριστά! Σας γράφω μετά από πάρα πολύ καιρό που αναγκαστικά απουσίασα από την χελιδονοφωλιά μου. Και ιδού οι λόγοι:
Μια μέρα και ενώ είχα απογειωθεί για μία καθημερινή πτήση ρουτίνας, σε αναζήτηση ολίγων σπόρων, εχθρικοί κόρακες που παραφύλαγαν πίσω από ένα αλέτρι, με ανάγκασαν να προσγειωθώ σε μαντρί αγνώστου ταυτότητας, μου άρπαξαν με τα νύχια τους ό,τι είχα μαζέψει και με άφησαν τσιμπημένο και αναίσθητο. Επειδή εμείς τα χελιδόνια δεν διαθέτουμε ένα παγκόσμιο όργανο που να μας εκπροσωπεί, απεφάσισα μετά από μία ακόμα τέτοια πράξη βίας και επειδή οι βιαιοπραγίες έχουν γίνει ένα καθημερινό φαινόμενο στην ζωή των χιλιάδων χελιδονιών της πατρίδας μου, να διαμαρτυρηθώ και να καταγγείλω το συμβάν στην Βουλή των Ιπτάμενων Λόρδων. Πέταξα μακριά και μετά από μερικές ημέρες, έφθασα στην πλατεία Συνταγμακλάμματος και προσγειώθηκα ακριβώς μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Χελιδονιού.
Για να μην μου δώσουν αρκετή σημασία έκανα πως ήμουν και εγώ περιστέρι και βοσκούσα μπροστά στον κόσμο. Τα περιστέρια που ήσαν εκεί με αναγνώρισαν και μου έκαναν φιλικά σήματα να προχωρήσω μαζί τους. Και εκείνα ετοίμαζαν την δική τους ειρηνική διαδήλωση με τα αιτήματα του δικού τους κλάδου. Ο αρχηγός του σμήνους μου εξήγησε, ότι η δική τους διαμαρτυρία αφορούσε την ίδια τους την ύπαρξη και υπόσταση γιατί δεν υπήρχε όπως κάποτε όλος αυτός ο κόσμος που κατέβαινε να τα ταΐσει με κουλούρια και ψιχουλάκια. Τα ανθοπωλεία όπως και πολλά άλλα μαγαζιά της περιοχής έκλεισαν, και γενικότερα όπως πολύ σοβαρά μου εξήγησε ο αρχηγός-περιστέρι, υπάρχει το φαινόμενο της «ερήμωσης στην πόλη». Ακριβώς αυτόν τον όρο είχα ακούσει πετώντας δίπλα από ένα ανοικτό παράθυρο της Βουλής στην διάρκεια κάποιας αγόρευσης γιατί μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Στην επόμενη φουρκέτα στον αέρα, από το ανοικτό παράθυρο, ξαναείδα τον ίδιο ομιλητή να διορθώνει τα γυαλιά του μπροστά σε ένα ακροατήριο πολύ λίγων ανθρώπων. Από τότε θεώρησα σκόπιμο να εντάξω στο καθημερινό λεξιλόγιό μου μία φράση «Όχι στην ερήμωση».
«Όμως χελιδόνι μου, εσύ πώς από εδώ;» ρώτησε με πραγματικό ενδιαφέρον ο αρχηγός περιστέρι. «Ποιά είναι η ιστορία σου;»
«Όχι στην ερήμωση!» φώναξα. Με λυγμούς στην φωνή εξιστόρησα σε όλο το κοπάδι των περιστεριών της πλατείας το πάθημά μου. Στο τέλος κανείς μα κανείς δεν μιλούσε. «Όχι στην ερήμωση αλλά και όχι στην βουβαμάρα!!» φώναξε ένα άλλο περιστέρι. «Γι’ αυτό μη στέκεστε βουβά και εκδηλωθείτε, πέστε κάτι επιτέλους!» συνέχισε το ίδιο περιστέρι με πάθος.
Ένα άλλο περιστέρι πήρε τώρα τον λόγο. «Φίλοι μου. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον πολιτισμό μας είναι η σύγχυση. Πρέπει όλοι να τοποθετηθούμε σε αυτό που συνέβη στο αδέλφι μας το χελιδόνι. Ότι ήταν μια εγκληματική επιθετική ενέδρα, που θα πρέπει όλοι να την καταδικάσουμε θεωρητικά και πρακτικά.»
«Εγώ θα ήθελα να την καταδικάσω, αλλά φοβάμαι ότι θα με πουν ρατσιστή, και ότι στρέφομαι εναντίον της δράσης «Δημιουργία του πολυπολιτισμικού και πολυζωικού πάρκου Athens by night» όπου εμείς τα περιστέρια και εσείς τα χελιδόνια μαζί με γάτους θα αποτελούμε την κύρια ατραξιόν στα νυκτερινά κέντρα της πόλης κυνηγώντας τα μεν τα δε. Μάλιστα κύριοι, η ζωή μας κινδυνεύει να ανατραπεί. Από πτηνά που βόσκουν στις πλατείες και δέχονται κουλούρια και χάδια από πιτσιρίκους να γίνει ένα ριψοκίνδυνο νούμερο τσίρκου για νυχτερινά κέντρα για ενήλικες μόνο.»
«Μα πως είναι δυνατόν να πιστεύετε ότι μπορούν να μας συμβούν τόσο άσχημα και απίθανα πράγματα;» φώναξε ένας πάπιος που περνούσε όλως τυχαίως εξερχόμενος από τον διπλανό κήπο. «Εδώ ο Ζακ Λε Ροκφόρ, ο υπεύθυνος για την εξέλιξη του ευρυζωικού υδροβιότοπου, μας διαβεβαίωσε ότι πάνω από όλα έχει αξία η ζωή των ζώων. Μάλιστα για την καλλίτερη προστασία μας θα πρέπει να φοράμε ειδική ζώνη φωσφόρου όταν κυκλοφορούμε τα βράδια για να φαινόμαστε από μακριά και έτσι να αποφεύγονται οι συγκρούσεις που θα μπορούσαν να αποβούν για εμάς μοιραίες. Πα, πα, πα…»
«Και γιατί θα πληρώνει πρόστιμο όποιος δεν φοράει αυτή την προστατευτική ζώνη; Σκοπός αυτού του μέτρου είναι η προστασία της ζωής μας ή η είσπραξη νέων φόρων; Απα, παπα…» φώναξε ένα χρυσόψαρο που κολυμπούσε στην λιμνούλα της πλατείας. «Αφήστε που εμείς τα χρυσόψαρα στις λιμνούλες των πόλεων εκτός όλων των άλλων, κινδυνεύουμε να πάμε από ιαπωνικό σούσι…Μακάρι να βρισκόταν ένας καλός κύριος να με υιοθετήσει και ας ζούσα ταπεινά μέσα σε μία κοντή γυάλα σε ένα μικρό διαμέρισμα.»
Η συγκέντρωση όσο πήγαινε μεγάλωνε σε όγκο και σε ένταση. Το ανάγλυφο άγνωστο-χελιδόνι στο ομώνυμο μνημείο για πρώτη φορά φάνηκε να ζωντανεύει και να θέλει να κουνήσει τις φτερούγες του. «Φρου, φρου…, φρου, φρου». Δεν ξέρω αν σας έχει συμβεί σε σήκωμα χαρταετού να κρατάτε κεφάλι, να τον αφήνετε έχοντας την πεποίθηση ότι εκείνος θα σηκωθεί αλλά να συμβαίνει το εντελώς αντίθετο… Ε, συνέβη ακριβώς το ίδιο και εδώ. Το άγνωστο χελιδόνι δεν σηκώθηκε από το μνημείο του.
Τα μεγάφωνα της πλατείας τσίριξαν. Κάποιος εξ ονόματος των παρευρισκομένων πτηνών διάβαζε το ψήφισμα της συγκέντρωσης : «Για πρώτη φορά από εποχής Νώε αισθανόμαστε την ανάγκη να διαδηλώσουμε το ελεύθερο φρόνημά μας. Εξ ονόματος όλου του καθώς πρέπει ζωικού βασιλείου όλων των ζώων και των πτηνών αποφασίζουμε να υποστηρίξουμε την ελευθερία μας και την δημοκρατία μας απέναντι στις καθημερινές απειλές που αυτές υφίστανται…»
Την συνέχεια διέκοψε ξαφνικά ένας κοκαλιάρης κοκκινολαίμης με τρεμάμενη φωνή από συγκίνηση ή από το κρύο : «Αδέλφια πουλιά, ποιος είπε ότι μπορεί το οποιοδήποτε χελιδόνι να διακόπτει την ομαλή ροή του χειμώνα που εμείς προαναγγέλλουμε κάθε Νοέμβριο, και να τιτιβίζει με το έτσι θέλω; Αυτό αποτελεί ξεκάθαρη παρέμβαση στα καθήκοντά μας. Το τέλος του χειμώνα θα έλθει όταν δώσουμε την άδεια εμείς. Και εμείς θα την δώσουμε όταν τελειώσει το κρύο».
«Και πως θα ξέρουμε ότι εσείς θα δώσετε τις θέσεις σας στα χελιδόνια μόλις τελειώσουν τα κρύα;» φώναξε κάποιο περιστέρι.
Το πράγμα πλέον χόντραινε πολύ…Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη. Κάποιος κουνήθηκε από τον διπλανό μου θάμνο. Ήταν ένας πανέμορφος αν και ταλαιπωρημένος τσαλαπετεινός. Είχε ένα κεφάλι πολύχρωμο, πλημμυρισμένο από ηρεμία. Μετακινήθηκε περπατώντας χωρίς να πετάξει, που στην πτηνομιλουμένη μεταφράζεται σε λόγια «Σας πάω όλους μα όλους πολύ, μα πιο πολύ πάω εμένα τον ταπεινό.» Ανέβηκε και κάθησε τρυφερά στο πιο χαμηλό κλαδί. Ήταν τελείως σιωπηλός. Έβγαλε από το δεξί του φτερό ένα βιβλίο με τίτλο : "Το Μεγάλο Αλφαβητάρι. Από το Α ως το Ω. Εμπιστευτικό-Μόνο για πουλιά". «Αδέλφια μου» είπε ήρεμα. «Η μεγαλύτερη πηγή κακών στον κόσμο είναι ο αναλφαβητισμός. Η μόρφωση προάγει τον πολιτισμό. Για αυτό πρέπει όλοι να μάθουμε την άλφα-βήτα να την λέμε σαν το νερό ώστε μετά να μπορούμε να μορφωθούμε, να προχωρήσουμε σε σπουδές. Θα πρέπει όσοι έχουνε τις γνώσεις να βοηθήσουνε τους αναλφάβητους. Τα παιδιά μας θα γίνουν αναλφάβητα αν δεν πάνε σχολείο ζζζ... Είπα αν δεν πάνε σχολείο....ζζζζ...»
«Σταμάτα να μουρμουρίζεις στον ύπνο σου και μη γυρνάς φτερό για να κοιμηθείς.» ακούστηκε η φωνή της συζύγου μου χελιδόνας. «Πρέπει να πας τα παιδιά στο σχολείο. Σήκω αμέσως.»
«Χελιδόνα μου άστα γιατί έβλεπα ένα φοβερό όνειρο. Πάντως αν συναντηθείς με κοκκινολαίμη άλλαξε γρήγορα κλαδί και κάνε ότι τρέμεις από το κρύο. Αν δεις τσαλαπετεινό άρχισε να λες απέξω και ανακατωτά την αλφαβήτα. Αν δεις τον μπαμπά σου ζήτα του δανεικά και αν δεις την μαμά μου πες της να μας φέρει φαγητό για το μεσημέρι.»

«Α, κάτι που ξέχασα... Αν δεις ενοχλητικό φυσιοδίφη ...κουτσούλησέ τον.»

Καππαδόκης